Έρχομαι Μαρίζα να σου πω τα νέα!
Δεν έχω σε ποιον άλλον να τα πω
Ευτυχώς που υπάρχεις κι εσύ
Πόσο τυχερός είμαι που είσαι φιλαράκι μου
Αυτή η μοναξιά δεν παίζεται, τρέχει με 120 ίππους, δεν την προλαβαίνω
Πάντα έρχεται πρώτη. Φτάνει πριν από μένα.
Η μοναξιά περνάει με κόκκινο Μαριζάκι
Κι εγώ περνάω με κόκκινο αυτές τις γραμμές
Με κόκκινο που το μάζεψα από κάτω
Το βρήκα δίπλα σε ένα κορίτσι ξαπλωμένο στο δρόμο
που το άκουσα να ψιθυρίζει: πάρε λίγο κόκκινο και γράψε για μένα
Αν το ήξερες αυτό το κορίτσι Μαρίζα θα έκλαιγες τώρα και συ μαζί μου
Έρχομαι να σου πω κι άλλα νέα, μη φύγεις ακόμη
Δεν έχω σε ποιον άλλον να τα πω
Ένα καλοκαίρι μηνύματα λάθος, άλλα ήθελα να πω και άλλα έλεγα
Αν έβρισκα το θάρρος να σου πω γι αυτούς τους άχρηστους θα με πίστευες;
Αν σου έλεγα για τα πρόσωπα της μοναξιάς τα καλυμμένα;
Γι’ αυτή τη μοναξιά που όταν διασκεδάζει σε κάνει ακόμη πιο μόνη;
Αυτή η μοναξιά φοράει στολή, φοράει και σκουλαρίκια στην εντατική,
φοράει και δυνατά ηχεία να τα ακούει όλη η γειτονιά
και να καμαρώνει που περνάει ο πιο καλά μασκαρεμένος,
ο πιο κομπλεξικός, ο πόνος μας
Περίμενε λίγο ακόμη, όπου νάναι φτάνω,
θα σε πάω εγώ στο σπίτι
θα περάσουμε μαζί με κόκκινο όλους τους τοίχους
να τους γεμίσουμε συνθήματα για τους άχρηστους
θα κοκκινίσουμε όλα τα λουλούδια της αγάπης
γιατί η αγάπη είναι κόκκινη και συ το ίδιο
και αυτό που μου άφησες είναι κόκκινο
σκούρο κόκκινο, σχεδόν μωβ
αλλά το άνοιξα και βρήκα μέσα κάτι χρυσό
να το χαράξω και να γράψω ένα όνομα
Αν το ήξερες αυτό το όνομα Μαρίζα θα χαμογελούσες τώρα μαζί μας. Έρχομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου